Ik zag de ruimte tussen haar fietsje en de BMW steeds kleiner worden. Misschien had ik haar te vroeg losgelaten, had ik niet moeten vertrouwen op haar woorden dat ze het nu wel alleen kon. “Zelf doen, papa” beval ze me. “Ik kan het al.”
Misschien moet ik erbij zeggen dat ze op de stoep reed en de BMW X5 geparkeerd stond in een parkeervak. Voordat je het idee krijgt dat ik mijn dochter van drie de provinciale weg op had gestuurd en het verkeer links en rechts om haar heen slalomde. Maar dat maakte me niet minder ongerust. Ik zag nu wat het probleem was: ik was vergeten het zadel op de juiste hoogte te zetten. Nog even en ze zou tevergeefs proberen vaste grond onder haar voetjes te krijgen. Terwijl ik de sprint inzette, dacht ik: als je dan toch valt, val dan naar links. Ze viel naar rechts.
“Sorry papa,” mompelde ze terwijl ik haar opraapte. We keken naar het spatbord van de splinternieuwe X5, waar een dikke witte kras in stond. Ik stelde haar gerust. “Ongelukjes gebeuren. Bovendien is er maar één iemand stom geweest en dat is je vader.” Maar het kan ook zijn dat ik dat laatste alleen gedacht heb.
“Als je dan toch valt: val dan naar links. Ze viel naar rechts”
Daarna deed ik wat de meeste mensen niet doen nadat ze een kras op mijn auto gemaakt hebben: ik schreef een briefje aan de eigenaar van de X5 en schoof het onder de ruitenwisser. Ik zette mijn dochter weer op haar fietsje – die ik ditmaal zou blijven vasthouden – en ging over tot de orde van de dag.
Die avond piepte mijn telefoon. Bericht uit België. Beste heer Godron las ik in de preview die op het scherm oplichtte. Ik heb zojuist uw briefje aan de voorruit gevonden. Het laden van de rest van het bericht leek een eeuwigheid te duren. In mijn hoofd nam ik alvast afscheid van mijn schadevrije jaren. Bovendien: voor de correspondentie met een Belgische verzekeraar zou ik waarschijnlijk de rest van de maand moeten vrijmaken. Over een seconde zou ik worden geconfronteerd met de allesverzengende gevolgen van mijn eerlijkheid.
Horrorscenario
Maar de rest van het bericht leek in niets op het horrorscenario dat ik mezelf had voorgehouden. Ik wil u ten zeerste bedanken voor het achterlaten van uw gegevens! Aangezien het echter om een klein iets gaat, waar uw dochter niets aan kon doen, laten we het gewoon zo. Het zal niet de eerste en ook niet de laatste kras zijn, vrees ik. Er zijn veel ergere dingen in de wereld! Was getekend, Dimitri.
Wat me vooral raakte in zijn bericht – dat ik in mijn hoofd overigens moést voorlezen met een Vlaams accent – was de manier waarop hij de blikschade in perspectief zette. Ik bedankte Dimitri hartelijk voor zijn sympathieke reactie en beloofde hem plechtig voortaan ook wat relaxter met mijn bolides om te gaan. Om mijn belofte kracht bij te zetten, heb ik het zadel van mijn dochters fiets expres nog wat hoger gezet. Ze oefent nu op onze oprit. Ik sta ondertussen achter het raam op mijn nagels te bijten.
Editor-in-chief Niels Godron werd zo ongeveer geboren in een klassieke Bugatti. Hij schreef onder meer voor Jort Kelders 925.nl en werkte in Engeland met Richard Hammond (Top Gear, The Grand Tour). Zijn columns verschijnen op Niels’ Garage, in Dagblad van het Noorden en de Leeuwarder Courant. Zijn internationale blog op DriveTribe heeft meer dan 100k volgers.
Praat mee