CLASSICS | Barnfind: 3 Maserati’s in een Belgische garage

Ik nam net de laatste slok van mijn ochtendespresso toen ik de naam van een oude familievriend op mijn iPhone zag verschijnen. Het is het soort telefoontje waarvoor ik altijd tijd maak. Zo is het al sinds ik jong was en Marcel (twintig jaar ouder dan ik) ons kwam bezoeken in het familiehuis in Zuid-Limburg, op een steenworp afstand van waar zijn ouders een verbouwd middeleeuws klooster bewoonden.

Sleeper

Wat de herinneringen van zijn bezoeken nog levendiger maakt, zijn de auto’s waarin hij reed. Kort gezegd: ik zou je niet kunnen vertellen waar hij en mijn ouders het over hadden in die tijd – ik was veel te druk met zwemmen, ijs eten en een modelzweefvliegtuig dat ik zomers lang van de heuvels naast de boerderij gooide – maar ik hoor nog steeds het geluid van zijn rode Maserati Biturbo.

Net als ik me nog herinner dat we op een avond met hem mee mochten rijden, de wind door onze haren en onze benen verstopt onder een deken. De Biturbo was een wolf in schaapskleren, een echte sleeper, die bergop even verwoestend accelereerde als bergaf. Een vrij lelijke wolf, dat dan weer wel.

In de jaren daarna verloren we elkaar uit het oog. Ik ging studeren, ons familiehuis in het zuiden werd verkocht en Marcel begon een bedrijf waarvoor hij veel in het buitenland was. Wat ik wél wist: hij behield zijn goede smaak in auto’s. Zijn collectie groeide door de jaren mee met zijn bedrijf.

Dus toen hij me na jaren ineens belde om me te vertellen dat hij samen met een vriend drie onder een dikke laag stof verdwenen Maserati’s had gevonden, was dat in mijn ogen niet de enige barnfind: het voelde ook alsof het laken van ons gezamenlijke verleden werd getild.

“Hij volgde de Vignale naar huis – hij kon niet anders – en stelde zich voor aan de eigenaar”

Terwijl ik me via de A28 naar het zuiden liet zakken, praatte Marcel me bij over hun ontdekking. Hoe ze in een oude garage in België waren ze gestuit op een Sebring Serie 1, een 3500 Touring Superleggera en – als pièce de résistance – een fenomenale en ongerestaureerde 3500 GT Vignale Spyder. Marcel’s vriend Bart had overigens altijd geweten van het bestaan van de Vignale Spyder, hij leerde de auto kennen als tiener in de jaren zestig. De eerste ontmoeting maakte zoveel indruk dat hij de Vignale naar huis volgde – hij kon niet anders – en zich voorstelde aan de eigenaar.

Tien jaar lang hoorde hij de Vignale door de buurt rijden, het geluid van de zescilinder werd de soundtrack van zijn jeugd. Totdat de auto in 1977 in een garage belandde, wachtend op een restauratie die nooit begon. Bart verhuisde ondertussen naar Hong Kong en toen hij na jaren terugkwam naar Nederland, was het huis verkocht; de eigenaar van de Maserati was met de noorderzon vertrokken.

België

In de jaren die volgden bleef de Vignale spoorloos, maar de Maserati-vrienden bleven hoop houden dat ze ‘m ooit zouden terugvinden. Dat moment kwam uiteindelijk veertig jaar later. Verbazingwekkend genoeg was de Spyder nog steeds eigendom van dezelfde man. Sterker nog, in de Belgische garage stonden nu bovendien een Sebring en een 3500 GT Touring te wachten op een opknapbeurt. Maar voor de eigenaar, inmiddels in de zeventig, was het duidelijk geworden dat hij de auto’s niet meer zelf onder handen zou nemen. En zo reden de mannen niet lang daarna naar huis met drie originele en ongerestaureerde Masers op de autotrailer.

Bij aankomst kwam Marcel me al tegemoet lopen. Hij was niet veel ouder geworden, maar ik herinnerde me hem wel langer (wat wil je ook: ik was pas tien toen we rondreden in zijn Biturbo). We dronken koffie en ik weet bijna zeker dat hij me al die familieanekdotes vertelde om de spanning verder op te bouwen. En toen was het tijd. We liepen naar buiten en toen hij de garagedeuren opende, voelde ik iets wat ik meestal niet voel zonder de aanwezigheid van een vrouw.

Sarcofaag

Het was alsof hij zojuist een tijdcapsule had geopend. Het was betoverend om de Vignale Spyder te zien, van boven tot onder bedekt onder een laag stof, verzameld sinds mijn geboortejaar. Het moment was zo magisch dat ik weigerde achter het stuur plaats te nemen, bang om iets te verstoren in deze heilige sarcofaag, met alle gevolgen van dien (sprinkhanen en drie dagen van duisternis om mee te beginnen). En dus stond ik daar maar een beetje. Ik stelde me voor hoe het voor Bart moet zijn geweest om deze auto voor het eerst te zien in zijn jeugd, hoe het geluid van de elegante Maserati zich in brein had vastgezet en hij al die tijd op zoek is geweest naar diens bandensporen, om ze een leven later terug te vinden in België.

Fotografie: Niels Godron