Toen een vriend me een jaar geleden vertelde over een film waarin twee mannen van middelbare leeftijd door Engeland rijden in een Range Rover, met als enige taak het reviewen van hotels en restaurants, was ik meteen nieuwsgierig. Vooral omdat die twee mannen niemand minder waren dan acteur Steve Coogan en comedian Rob Brydon.
Geïmproviseerd
The Trip is zo steengoed om een aantal redenen. Ten eerste: het is een low budget film die bijna helemaal leunt op de briljante (en deels geïmproviseerde) dialogen van de hoofdpersonen. Je hebt bij het kijken voortdurend het gevoel dat Steve en Rob niet alleen zichzelf spelen, maar zichzelf zijn. En dat is af en toe heerlijk ongemakkelijk. Hoe dan ook: The Trip is hét bewijs dat je ook zonder cgi en special effects een verhaal kunt vertellen.
Ten tweede: Rob en Steve zijn dan weliswaar op pad voor het schrijven van culinaire recensies, maar hun road trip draait eigenlijk om een wedstrijd imiteren (Al Pacino, Liam Neeson, Richard Gere, de lijst is eindeloos), een metafoor voor hun midlife crisis, het verlies van jeugd en de manier waarop hun verwachtingen zijn ingehaald door de realiteit.
“De streek waar ik mijn huwelijksreis doorbracht”
En nu is er dus een tweede deel: The Trip to Italy. Niet alleen fantastische vanwege de terugkeer van mijn vrienden, maar ze zouden hun recensietrip voortzetten in mijn geliefde Toscane, de streek waar ik mijn huwelijksreis doorbracht, en waar we eigenlijk wekenlang precies hetzelfde deden als Coogan en Brydon. Nou ja, misschien niet precies hetzelfde…
Ook wij zigzagden door het Toscaanse en Umbrische landschap, de eindeloze rijen cipressen als een kruimelspoor tussen de talloze culinaire hoogtepunten. Er was wijn en eten – zoals ze dat alleen in Italië serveren – en er was mijn oude Saab 900 Turbo S, die overal waar we kwamen enthousiast werd onthaald door Italianen, hoewel dat terugkijkend misschien meer te maken had met de jonge vrouw achter het stuur. Ik deed zelfs imitaties voor haar tijdens het eten, maar ik kwam er al snel achter dat ze veel liever luisterde naar het geluid van het ontkurken van de volgende fles Sagrantino de Montefalco dan naar de stem van Martin Gaus.
Mini Cooper S
Maar ik dwaal af. Terug naar Coogan en Brydon. Hun reis door Italië is waarschijnlijk een van de beste road trip films die je ooit zult zien, mede dankzij de prachtige landschappen en fenomenale bestemmingen die ze doorkruisen in hun diepzwarte Mini Cooper S cabriolet. Je komt in de verleiding meteen de rest van de maand vrij te nemen en in een rechte lijn naar Toscane te blazen.
Het plot van het tweede deel van The Trip is overigens het vermelden niet waard. Sterker nog, ik ben het vergeten. Iemand wordt verliefd op iemand waarschijnlijk. Maar het doet er niet toe: wie heeft er behoefte aan een verhaallijn als je kunt kijken naar Steven Coogan en Rob Brydon, die koste wat kost willen weten wie van hen een betere imitatie van Michael Caine doet?
Praat mee